Um endurgreiðslu

     Hver er þessi heiðursmaður og hvað veldur að hann einn sýnir svo sómasamlega framkomu ? Góðir foreldrar án efa. Það er ekki laust viða að manni vökni um augu þegar svona drengilega er komið fram.

     Ég tek ofan snjáða kollhúfuna fyrir þér, Bjarni Ármannsson, og vona að verk þitt verði öðrum leiðarljós.

Endurgreiddi 370 milljónir

Þetta er bara hreint ótrúlegt að ......

     Fyrir um tveimur áratugum dvaldi ég í Sovét þar sem samfélagið var að rísa eða kanski frekar að reyna að rísa úr rjúkandi rústum kommúnismans og fékk séð þá örbyrgð og vöntun sem þegnar sovétbáknsins þurftu að líða hvurndags.

     Sjálfur er ég uppalinn suður með sjó og í tærum anda vestrænnar USA-menningar um frelsi í hvívetna. Eitt af því sem þar var margumtalað sem einn af reginmunum á vestrænu samfélagi og skröttunum ljótu í austri. (Sovét) var mál- og ritfrelsi. Þessi mannréttindi eru sögð skrifuð í granít í siðfræði vestrænnar menningar og um víða veröld talin hin versta hneysa fyrir aðila sem brjóta á þessari siðareglu.

     Það var því nokkuð áfall fyrir mig að merkja að ein greina minna sem ég hafði vonast til að myndi birtast ykkar augum, lesendur, í kvöld, hefur horfið og er hvergi að finna nema kanski á síðunni minni sem enginn nema ég veit hvar er.

    Ég vona náttúrulega að þetta sé bara hégilja í mér og að þetta sé allsendis órétt og að ástæðan sé að ég sé bara svona vitlaus í tölvumeðferðinni og þessvegna finni ég ekki neitt. Að vísu hef ég starfað við tölvumeðferð í hartnær 30 ár en hver veit nema sérstakrar tækni þurfi við við notkun slíkra tækja á bloggsíðum mbl.is.

    Greinin sem um ræðir er lýsing á hugsanlegum afdrifum fjögurra manna fjölskyldu sem annað hvort borgar sína reikninga af íbúðarkaupum eða ekki.

     Það var mitt álit að skrif mín væru greinagóð og gæfu nokkuð raunsæa mynd af þróun aðstæðna næstu 7 árin en einhverjum hefur fundist annað. Ég vil benda á að greinina má lesa á öðru bloggi á landinu og bendi ég eindregið fólki sem á nú í vanda með greiðslur af skuldu að kíkja á hana og velta fyrir sér þeim raunhæfu kostum sem í boði standa. Greinina má finna á bloggsíðu höfundar á Vísi.is og skrifa ég þar undir nafni eins og hér.

Skiljiði skuldirnar eftir og hefjið nýtt líf erlendis

     Framtíðin er björt eða hitt þó heldur þegar litið er til þeirra lausna sem skuldsettu fólki eru boðnar á þessum síðustu og verstu tímum. Ég var að leika mér að hugmyndum og lauslegri skoðun á hver raunveruleg staða fjölskyldu er sem keypt hefur íbúð á síðustu árum. Ég gaf mér að kaupverð nam 20 mill. og að fjölskyldan væri gift par með 2 börn og að húseignin hafi  verið keypt fyrir ári. Ég hef reynt að gera mér grein fyrir væntanlegri raunþróun á annarsvegar verðmætastöðu fasteignar og hinsvegar skuldastöðu fjölskyldunnar eftir ca: 7 ár. Dæmið er í grófum dráttum og hjónin starfa í almennum störfum með miðlungstekjur.

     Það er hrollvekjandi pæling að ganga í gegn um og hugsa til hvernig fjármagnssamfélagið leikur þessa fjölskyldu nú og kemur til með að gera næstu ár. Hér er verðtryggingin að verki en hún, eins og allir vita, verndar einhliða fjármagn gegn rýrnun á meðan verðmæti launa og sparifjár nýtur engra slíkra fríðinda og varla lengur hægt að ganga að fullyrðingum ráðamanna um ríkisábyrgð gefnum.

     Eftir eitt ár frá kaupum hefur höfuðstóll lána, þ.e.a.s. upphafslánin, hjá þessari fjölskyldu hækkað um ca 2 mill. þrátt fyrir skilmerkar greiðslur á gjalddögum afborgana. Kaupgeta launanna hefur lækkað um ca 20% á árinu sem gerir raunáhrif skulda á launastuðul að skuldir ættu að reiknast á núverandi kaupmætti sem myndi þýða að lánin stæðu nú í 26.5 mill.

    Nú er samdráttur í fasteignamarkaði og má gefa sér að lækkun fasteignaverðs hafi orðið ca: 10% á ibúðarverði sem komið er þannig að söluverðmæti fasteignarinnar ætti að vera ca: 18 mill. Þarna er nú þegar rúmlega 8 mil. mismunun á verðmæti þeirra peninga sem fengnir voru að láni og þeim verðmætum sem keypt voru fyrir lánað fé. Það er gert ráð fyrir miklum samdrætti þetta árið og næsta sömuleiðis sem gefur ástæðu til að ætla að þróun fasteignaverðs og lána haldi í gagnstæðar áttir. Ef við gefum okkur svipaðar tölur fyrir þessa þróun næstu tvö ár má ætla að skuld hjónanna verði komin upp í ca: 35 mill. að loknu ári 2010 en verðmæti fasteignarinnar sé um 15 mill.

     Það eru margir sem telja að það muni taka okkur um 7 ár að vinna okkur nokkurn veginn út úr þeim vandræðum sem við nú erum í og ef litið er á fjölskylduna margnefndu þá eru líkurnar á að hún geti staðist lágmarkskröfur fjölskyldulífsins ásamt greiðslukröfum samfélagsins hverfandi. Við erum sem sagt að horfa á lítin hóp fólks sem á í vændum sundrung, félagsleg-, fjármálaleg- og uppeldisleg vandamál og þau hafa ekki hugmynd um það sjálf kanski, hver veit. íbúðin hefur kanski hækkað upp í 25 mill. að verðmæti á þessum árum en skuldirnar eru 3x sú upphæð eða 75 mill. og íbúðin óseljanleg næstu 15 árin og börnin kanski orðin 3. Í gaggó og 3 ár síðan síðast voru keyptir skór á alla fætur í húsinu að ekki tala um fatnað eða aðrar "aukaþarfir" heimilisins.

     Hér er ætlun samfélagsins um rígbindingu þegnanna fullkomnuð. Hjónin geta sig hvergi hreyft og neyðast til að þræla myrkranna á milli alla æfina bara til að greiða af verðandi hreysi sem þegar upp er staðið hefur ekki séð málningu á veggina í 30 ár.

     Það má vel vera að þetta sjónarspil sé einhverjum til þægðar en ég mæli eindregið með að þeir sem finna sig í þessari stöðu að þeir hinir sömu athugi gaumgæfilega að skilja skuldirnar eftir og flytji sig úr landi. Að þegnum sé boðið upp á framtíðarhorfur sem að öllum líkindum munu renna í þennan farveg er ekki á ábyrgð þeirra skuldsettu heldur samfélagsins og ef hjón með börn vilja eiga möguleika á að gefa sér og börnum sínum mannsæmandi líf og uppeldi er ekki um annað að velja en leita framtíðar í öðru landi.

     Erlendis m.a. á norðurlöndunum er hugtakið "að eiga" ekki eins ríkt í samfélagskröfum fólks og hérlendis. Þú getur í öryggi leigt sömu íbúðina alla ævi. Þú starfar 8 tíma vinnudag eða jafnvel skemur. Þú lifir við stöðugan virðishag með nokkuð jafna kaupgetu og í kring um þig er samfélagstryggingarkerfi sem sér þér fyrir þörfum og þjónustu. Skólaganga barnanna er tryggð að öllu leiti og fellur inn í samfélagstrygginguna. Það er því ærin ástæða til að huga gaumgæfilega að samanburði þeim sem okkur býðst hérlendis nú og hvað bæti beðið manns erlendis. Váboðar þeir sem prédika að skuldir muni elta mann út virðast gleyma að þar getur þú orðið skuldlaus á fimm árum gagnvart því erlenda samfélagi og að erlendir (íslenskir) skuldunautar geti neyðast til að samþykkja uppgjör. Slíkt uppgjör mun samt ekki ganga eins nánda nærri einkafjárhag heimilisins eins og sú barátta sem hérlendis er boðið upp á í nánustu framtíð. Þar eru þarfir heimilisins í fyrirrúmmi fyrir skuldastöðu og það eru fjármagns- eða launaafgangar sem látnir eru greiða skuldir. Það er meira að segja hægt að eiga bíl á meðan á skuldagreiðslum stendur.

Við verðum að fara að vinna að lausnum og hætta að líta um öxl.

Það er afar sjaldgæft að rekast á einhverja penna sem gera tilraun til að benda á einhverjar leiðir til úrbóta því ástandi sem nú ríkir enda vandasamt verk og gefið til að kanski frekar vekja háð og spott en gaumgæfilega íhugun. Ég ætla samt að glenna mig framan í ykkur og lyfta lokinu af hugleiðingum sem eru tilraun til að benda á hvað gera verður í núverandi ástandi eða eitthvað þessu líkt.

   Nú, þegar mál eru farin að skýrast um ábyrgð á innlánsreikningum Icesafe þar sem  skuldamengi hvers einstaklings hefur aukist um meir en allflestir geta safnað á langri vinnuæfi, er kanski mál að gera tilraun til að líta fram á veg og gæta að hvað kynni að vera í vændum fyrir landsmenn. Það má vera hverjum ljóst að sú eina leið sem fyrir liggur er til muna aukin skattheimta stjórnvalda samhliða niðurfellingu þjónustu í eins miklu mæli og frekast er unnt. Hvað á þá til bragðs að taka.

      Ef grannt er skoðað með viðmiðun við þau lífskjör sem bjóðast í nágrannalöndum og hve horfurnar eru litlar á að íslenskt samfélag geti staðist þann samanburð liggur næsta augljóst fyrir að flótti hæfra starfskrafta, ungra sem eldri, úr landi, kunni að verða gífurleg blóðtaka fyrir þjóðina. Þessi blóðtaka gæti rúið íslenska samfélaginu möguleikanum á að geta reist sig við á þeim tímatakmörkunum sem úr er að spila ef reyna á að sporna við þessari þróun.

      Þetta er all svört mynd sem blasir við og í fljótu bragði virðist svo sem fátt sé til ráða annað en að leggjast á bænamottu og höfða til þjóðerniskenndar, fjölskyldutengsla, átthagatryggðar eða skuldastöðu hvers þess einstaklings sem fellur innan þess ramma að vera að hugleiða landsflótta. Þetta er óhugsandi framtíð, sem við blasir, nema eitthvað sé að gert og það strax.      Hvarvetna í samfélagsmyndinni má nú heyra ábyrga aðila leita sökudólga sem draga á til réttarþings og hengja sem fyrst og hvergi í heiminum er oftar haldið á lofti þeim fleygu orðum: “Hvað sagði ég”. Allir erum við vitringar sem vissu að þetta myndi og allir erum við firrtir sök að eigin dómi því ábyrgð er hugtak sem enn er ekki búið að finna upp á Íslandi. Það er nú samt svo að sama hversu hátt við hrópum “hefnd” breytir það í engu þeirri stöðu sem upp er komin. Þetta vonleysi, sem heltekur okkur nú, er komið til að vera. Í sínum aumasta einfaldleika er staðan sú að við verðum að gera eitthvað jákvætt. Einhverja jákvæða vinnu sem skapar erlendar tekjur fyrir þetta sárum hrjáða land og það sem meira er, það má helst ekki kosta neitt. Ef bara við gætum selt hreina loftið okkar.

      Það er þó margt til ráða og í raun er mögulegt að snúa okkar vörn í sókn en til þess þarf algera samstöðu stjórnar, sveitafélaga, fyrirtækja og okkar, einstaklinga, sem land þetta byggja.

      Landið okkar hefur gefið okkur auð og hluti þessa auðs er í engu nýttur þó svo að gnægð markaða sé fyrir hendi en við höfum valið að láta hjá líða að virkja þessa möguleika af einni ástæðu eða annarri. Við notum heita vatnið til að hita húsakynni okkar, framleiða rafmagn og eða til ilræktar en hluti þeirrar orku sem vatninu er að finna er hent á haf út en sú orka er nægjanleg til að drífa framleiðslu á t.d. eldsneyti.

       Til dæmis með byggingu Etanólverksmiðju sem einmitt notar upp til 30 gráðu heitu vatni má ná markmiðum sem í sér fela sparnað á veigamiklum gjaldeyri sem annars fer í innkaup á erlendu eldsneyti. Stór hluti bifreiðafloti landsmanna mundi þurfa að fara í gegn um tiltölulega smáar breytingar til að geta notað þetta eldsneyti og sparnaðurinn felst í minnkun eitraðs útblásturs, sparnaði á gjaldeyri ásamt útfluttningsmöguleikum á Etanol til t.d. normanna sem blanda Etanol í það bensín sem þeir framleiða og selt er á markaði innanlands sem utan. Þá má ekki gleyma þeim innlendu atvinnumöguleikum sem þetta skapar og því gildi sem innheimsk framleisla felur í sér.

      Þessi verksmiðja þarf hráefni sem við getum ræktað og framleitt hérlendis. Með uppbyggingu á ilrækt með utfluttning að markmiði má ná góðum mörkuðum í gömlu austantjaldslöndunum þar sem hörgull er á grænmeti að vetrarlagi og gróðurafföll frá þessari ilrækt er vel hæft hráefni fyrir þessa eldsneytisframleiðslu. Það er ef til vill ekki hið ákjósanlegasta hráefni af öllu en fullgott og skilar af sér ætluðum árangri og það á stuttum tíma eftir að verksmiðja hefur tekið til starfa.

      Ef litið er til þeirra unhverfa sem kæmu til greina sem staðsettningu má nefna Reykjanes þar sem Hitaveita Suðurnesja mundi geta séð fyrir allri orkuþörf sem væri fyrir hendi til að stofna til og reka þetta fjölþátta verkefni um fyrirtæki sem í samvinnu nýta til fullnustu þær hitaeiningar sem felast í því heita vatni sem úr iðrum jarðar berst. Önnur svæði sem geta má eru Borgarfjörður vestra, Mývatnssvæði og mögulega Höfn í Hornafirði svo einhver séu nefnd.

      Ef takast á að stefja þá aðkallandi hættu fólksflótta sem nánasta framtíð kemur til með að fela í sér verðum við að skapa eitthvað líkt þessum uppástungum nú. Ef forráðamenn þjóðarinnar halda að komandi skortstaða almennings sé eitthvað sem boðlegt sé til lengdar fara þeir villu vegar og ef ástandið varir lengur en eitt til tvö ár munum við sjá búferlaflutninga til annarra landa sem ekki hefur áður þekkst í sögu okkar lands.

      Enn er ónefndur sá auður sem í fjöruborðinu falinn er en það er meðal annars skelfiskur sem á sér ótal unnendur á erlendri grund.      Við búum við sjálfvirka framleiðslu á matvælum, þar sem hnattlega landsins og náttúruöfl hafa skapað aðstæður sem henta öðrum stöðum betur til að hlúa að endursköpun lífs í hafinu. Við þekkjum öll þessa afurði hafsins sem löngum hafa bæði fætt okkur og klætt. Ef litið er til sögunnar er næsta ótrúlegt að við höfum ekki gert betur en raun ber vitni um nýtingu þess sem þar má finna.      Það þarf varla að fara í grafgötur með að öll skynsemi segir að ræktun á nytjaverum sjávar ætti að vera helsta atvinnugrein þessa lands við hlið ilræktar. Þessi staðhæfing þarfnast varla skýringa við enda þekkjum við vel a.m.k. til ilræktar. Hvað ræktun nytjafisks og annarra afurða sjávar varðar gilda aðrar staðreyndir. Kunnáttuleysi, offjármagnslánun, fóðrunarvandi og rangar byggingaforsendur hafa skilið eftir sig sviðna jörð sem torveldar jákvæða meðferð nýjunga í aðferðafræði og hindrar þessa grein frá að skila af sér mögulegri tekju-myndun fyrir íslenskt samfélag.

       Það eru margar tegundir nytjafisks og skeldýra sem nú er hægt að rækta með góðum árangri og tiltölulega litlum tilkostnaði ef að er gáð. Ett það dýr sem vel er til þess fallið að rækta er m.a. kræklingur.

      Ef bornar eru saman þær forsendur samkeppni sem ráðið hafa hérlendis um langan aldur þar sem kostnaðarviðmið við útlönd hafa ekki staðist og skammsýni ráðamanna hefur verið þessu blakkur um fót er nú margt að breytast. Á meðal þess sem er að breytast til jafns við að laun landsmanna hafa helmingast á liðnum vikum er umhverfið erlendis að breytast líka.      Þessi hafsvæði og fjörur sem við eigum  ef miðað er við Evrópu gera önnur lönd öfundsjúk í okkar garð. Umhverfisástand sjávar nálægt meginhluta stranda Evrópu og BNA er það mengað fyrir tilstillan iðnríkja að varla er gerlegt að framleiða matvöru af þessu tagi sökum þungamálma, ostrogenafganga, PCP og margvíslegra annarra eiturefna. Hér við land vex og dafnar t.d. kræklingur sem nemur milljónum tonna á ári hverju. Verðmæti sem við fúlsum við en umheimurinn fær í engu skilið þessa skammsýni okkar að ekki nýta hann til að tekjuöflunar. Þennan skelfisk er hægt að gera að útflutningsafurð núna strax.      Þetta verk, að ráðast í skelfiskrækt, er svo kraftmikið verkfæri til að leggja drjúgan tekjulegan skerf af mörkum í nýhafinni baráttu okkar íslendinga við skuldasöfnun þeirra sem áttu að vita betur, að það er ekki forsvaranlegt að líta framhjá þessu máli.

      Að sjálfssögðu kemur þetta verkefni ekki til með að gerast af sjálfu sér og sú vinna sem krefst til að árangur náist er bæði erfið og ströng en hver þekkir ekki sögurnar um fólk sem hefur rekið eigin fyrirtæki þar sem mörg sultarár liðu áður en árangur fór að skila sér í velsæld. Þetta er staða sú sem blasir við þjóðinni nú.

       Þetta verkefni má einnig nýta til að setja á stofn lágtæknibúa í kræklingarækt sem hefðu að markmiði að sjá markaði fyrir afurð innan fjögurra ára ef skynsamlega er staðið að málum nú þegar. Þessi bú myndu aflétta að mestu þeirri atvinnubyrði sem stofnverkefnið leggur á fólk. Það er líffræðilega fýsilegt að stofna svona bú í næstum hverri vík og firði hérlendis og á mörgum stöðum eru þarfirnar á umbótum á náttúrunni til aðlögunar þessari búgrein sáralitlar eða engar. Það verður einnig að taka fram að stofnkostnaður við svokallað lágtæknibú er lítill.

      Af þeim aðgerðum sem brýnar eru er að reglur sem settar hafa verið fyrir sérhags-munasamtök og sem eru þessu og öðrum ræktunarmöguleikum á matvælum til útflutnings til trafala séu afnumdar þó ekki væri nema til skamms tíma en það gæti t.d. falið í sér áhugaverða möguleika á flatfiskrækt eða fóstrun á fisktegundum svo sem skarkola, rauðsprettu og flyðru svo eitthvað sé nefnt.

     Þessi einföldun á hvað til þarf til að renna stoðum undir okkar skipbrota samfélag að nýju eru í engu auðveldar en þó í alla staði framkvæmanlegar og raunhæfar. Við verðum að hugsa í farvegi líkum þeim sem hér er lagður fram og ákalla samanlagða krafta til að finna leiðir að því þolinmóða fé sem til þarf, þeirri sérfræðikunnáttu sem við á og þeirri atorku sem til þarf til að skapa framkvæmanlega lausn á þeim viðfangsefn-um sem munu leiða til markaða erlendis.

      Allt þetta er byggt á þeirri grunnhugmynd að eignarhald og fjármögnun sé í höndum þeirra sem beinna hagsmuna hafa að gæta á hverjum stað. Allmenn fjármögnun með sölu hlutabréfa. Fjárframlögum frá sveitafélögum og bæjum ásamt leit að fjárstyrkjum hérlendis og erlendis gegn eignarhaldi eða endur-greiðslu í formi afurða ef hægt er. Markaðs-settning og tekjumyndun þess þáttar verkefnisins verði sameign framleiðsluaðila.

      Við, alþýða þessa lands, njótum sterkrar samúðar erlendis fyrir hvernig málum er komið hérlendis fyrir tilstuðlan fjármálakerfis og stjórnvalda. Þetta er því okkar mótvægi og endurreisn virðingar sem heiðarleg vinna veitir og myndi höfða sterkt til breta, hollendinga, frakka, belga, svía, norðmanna, rússa, eista, letta, litháa og annarra þjóða sem neyta skelfisks að staðaldri.      Þessi framleiðslugrein er ein fárra greina ef ekki sú eina sem er framleiðsluauki á núverandi utfluttningsflóru og merkilega er framleiðsla á villtum kræklingi við sterndur Íslands nægjanleg til að skila af sér jafnvirði þeirra skulda sem við sitjum nú uppi með á örfáum árum og jafnvel til að endurgreiða að stórum hluta okkar skuld við alþjóðasamfélagið.

      Reisum þjóðina aftur á kjöl í samstarfi og sameign.
Jón Sveinsson

Um ESB

     Það er ekki laust við að það sæki að manni efi í hvert sinn sem maður fjasar og fjargviðrast við manninn á förnum vegi um gildi þess, kosti og galla, að ganga í ESB. Þessi efi byggir annarsvegar að nokkru á eigin reynslu af veru í þessu umtalaða sambandi og reynslu þeirri sem síast hefur inn með tímans tönn og hinsvegar á því sem ég vil kalla hin íslenska þjóðarsál.

     Á meðal þeirrar gagnrýni á íslenskum stjórnmálum sem heyrist oft er umkvörtunin að ekki eiga rödd eða hlut í ákvörðunartökum sem varða okkur öll. Þetta er rödd sem gerist all háværari meðal almennings í aðildarlöndum ESB. Það er því all merkilegt hve þungt er fylgt að þeirri stefnu að gerast aðildarríki ef tekið er mið af hve mikill almennur vilji er hérlendis á að taka þátt í stjórnun landsins. Ef mið er tekið af áhrifum fólks á ákvörðunartökur i Bruxelles eru þær nánast engar.

     Það má því ætla að þróun stjórnmála sé meir að verða í þá átt að skilgreining á "mandati" stjórnmálamannsins sé að verða nákvæmara. Hann ætti þarafleiðandi að eiga erfiðara um vik að bregða frá yfirlýstum stefnuskrám en sökum þess að gömlu öflin eru sterk og stjórnmálaflokkar af hefð sjaldan spegla almennan vilja eru breytingarnar hægfara. Þetta er þó einn stærsti vandi stjórnmála Evrópu. Óánægður meginþorri kjósenda og mikil hreyfing kjósenda á milli flokka.

     ESB er stjórnað af teknókrötum sem eru harðpíndir í flóknu samspili diplómatíu, menntunar og gamallar hefðar. Hárfínt spil um völd og metingur um stöðutákn. Þessi öfl leyfa ekki mistök á borð við þau sem hérlendis eru frekar venja en undantekning og t.d. myndu flestir ráðherrar hafa sagt sig frá störfum ef borið er saman hvernig staðið var að starfsveiting Þosteins Davíðssonar. Þessi nákvæmni teknókratíunnar virðast vera tækninýjungar sem íslenskir stjórnmálamenn ekki hafi hugmynd um að séu til.

     Það má því með sanni segja að á meðan stjórnmálamennirnir okkar leyfa sér að gera mistök á borð við að hrinda bönkunum okkar í þrot með fljótfærnishætti og handvömm, að skapa auðn í atvinnulegri uppbyggingu á meginþorra svæða á landinu öðrum en höfuðborgarsvæðinu, að skella skollaeyrum við nauðsyn þess að samgöngur séu boðlegar hverjum þeim sem landið byggja, að reyna að telja okkur trú um að ESB sé mögulegt 2010, þá eiga þeir ekkert erindi inn í samstarfsstöðvar ESB. Þeir væru meðhöndlaðir sem þeir sveitamenn á þessu sviði sem þeir eru og ekki marktækir.

     ESB er stjórnað í líkingu orkuveituna og verðið á rafmagni til álveranna. Þ.e.a.s. að innan veggja þar sem ákvarðanir eru teknar ríkir leynd. Það skiptir engu máli hefðir eða landfræðileg rök. Reglur og lög eru sett með tilliti til heildarinnar en ekki landfræðilegrar eða þjóðfélagslegrar sérstöðu. Þetta er ein helsta ástæðan fyrir að Ísland hefur ekki enn sótt um aðild. Þó má nefna að Ísland myndi að öllum líkindum njóta styrkja frá ESB sökum hnattlegu sinnar og strjálbýli. Það þýðir samt ekki að við hefðum einhver ítök í því bákni sem okkur stýrði. Alls ekkert um neitt að segja fyrst í stað og ef einhver málaflokkur væri sérstakur eins og fiskveiðar þá fengjum við tímabundna undanþágu sem síðar yrði sameign aðildarríkjanna. Það skal tekið fram að 4 af 5 fiskimiðum ESB eru liffræðilega hrunin svo Ísland yrði kærkominn biti fyrir hrjáða stétt evrópskra sjómanna.

     Evran er talin vera bjargvættur sá sem koma á atvinnulífinu á réttan kjöl hvort sem átt er við viðskiptum eða uppbyggingu. Þetta má vel vera rétt en við verðum að gera okkur grein fyrir að "kreppan" okkar verður um garð gengin og að líkindum búin áður en við getum almennt farið að handla fyrir evrur í íslenskum búðum. Það er því algerlega ábyrgðarlaust að mála upp einhverja gerfiímynd þess að núverandi ástandi verði bjargað með ESB aðild. Aðild eru settar hagfræðilegir skilmálar sem ekki er hvikað frá í neinum stærri liðum. Þessir skilmálar er svo víðsfjarri þeirri hagfræðistjórnunargetu sem við hingað til höfum sýnt að það er alger firra að halda að þessu verði reddað þegar landið er í hagfræðilegum kaldakolum og rústir einar.

     Við erum vön nálægðar hvert við annað. Við tökum Geir H. tali á götum úti eða einhvern annan og það er hið besta mál. Þessi mynd mun breytast með aðild í ESB. Geiri á þá enn erfiðara að koma frá sér einhverjum svörum við spurningum lýðsins en nú. Eftir ESB verður hann fyrst að hringja til Belgíu og spyrja. Í hjarta okkar erum við svo sterk í okkar frels að þjóðin mun ekki til langframa una stjórnun landsins fá meginlandi Evrópu. Hvernig fer maður úr ESB ? Er það hægt ?

Gleðilegt ár

Eru íslensk stjórnmál í góðum höndum ?

Hæ gott fólk svona síðla flöskudagskvöld.

Það er athyglisvert að velta fyrir sér þeim möguleika að stofna nýjann flokk.

Ef litið er á þá flokka sem fyrir finnast kemst maður fljótt að því hve margt gott hefur látist viðgangast að koðna niður í eiginhyggju og á vogarskál eigin fjárhagslegra hagsmuna. VG og Samf. eru að fjarga um hver fengi besta stólinn í besta ráðuneytinu og D er í krísu vegna litlausrar forystu og framsókn er að falla í gleymsku.

Frjálslyndir hmm Tja hmm. Jú kanski eru þeir, þó á rósturstímum innbyrðis séu, að hræra í graut málefna sem eru í hinum mesta ólestri, þar sem verður að fara varfærnislega fram til að ekki fá á sig stimpil Arískrar hreinhyggju frá síðustu öld. Aldraðir eru reyndar þeir einu sem hreint og klárt ganga til verks með málaflokk sem er hreinn og beinn. "Gefið okkur verðskulduð verðlaun fyrir að hafa skapað þá grógrund sem gerði útrásina mögulega." " Við viljum hafa ráð á leigunni.".

Ef litið er á samfélagið "sobert" og án pólitískrar sértrúar blasa við hinir megnustu brestir.

Eins og svissneskur ostur blasir fagurfrontið við með hagstjórnarmistök þar sem fátæklingar nálgast betlunarviðmið og öryrkjum er vísað á "bjarga þér best þú getur" sjónarmið um leið og annar af tveim stæðstu verðmætum landsins er seldur fyrir leynilega upphæð erlendum aðilum fyrir óskýran og þokukenndan hagnað.

6000 manna byggð í eyði og niðurníðslu og má ekki nýta vegna einhverra óskýranlegra hagsmuna peningavaldsins og íbúðaverðsverndarstjórnunar í þágu einhvers annars en þegnan þessa lands, fiskimiðin ganga kaupum og sölum milli aðila sem aldrei hafa stigið ölduna, minni byggðir landsins berjast við existensiella lágkúru á mergsognun fleti miðstjórnunar þarfa og þróunar að höfuðborgarsvæðinu í blóra við þarfir landsbyggðarinnar.

Hagkerfi sem kennir krónunni um misferlisstjórnun og aðhaldsleysi þegar sterkir jöfrar peningafræði njóta frjálsræðis að ráðstafa þjóðartekjum að vild, látandi almenning standa straum af viðskiptalegum mistökum og slær vísvitandi ryki í augu fólks með prédíkunum um að evran bjargi öllu.

Þegar ábyrgð er hugtak sem einungis er álögð meðalmanni við smávægileg óhöpp neyslu eða umferðar en sölsun auðæfa eða sólundun sópast undir mottuna og fyrirgefs umyrðalaust í frændrækni vina milli og allir sem vettlingi geta valdið keppast um að hlotnast sú gæfa að vera í hópi þeirra útvöldu sem aðgang hafa að klabbinu sem öll við hin misstum af.

Er ekki kominn tími til að reyna að stjórna þessari köntuðu skerjaskútu með vísdómi Salomons þar sem verkefnið er vinnusöm deiling á verðmætum, þörfum og ábyrgðarskyldum í þágu þeirra sem borga.

Er ekki tími til komin að þróa samfélagsstjórnun sem tillit tekur til vinnulegrar getu samfélags og loka á misbeitingu þolrifa náttúru og verðlaunun fyrirrennar okkar í uppbyggingastarfi þess samfélags við lifum við í dag.

Er ekki tími til kominn að stjórnun alls auðs þegnanna sé framinn í auðmýkt þeirrar ábyrgðar sem það vald er veitt. Engin persóna er neitt nema henni sé ábyrgð falin og hún er aldrei stærri en það traust sem til hennar er borið.

Endurskoðum hvað við lifum við, í guðs bænum. Við eyðum obba lífs okkar í að þræla fyrir reikning fjármálastofnana og gleymum að lifa. Við týnum börnunum og vöknum upp við vondann draum þegar dagheimilis/barnaskóla/dagmömmuuppeldistæknifræðilausnir hafa skilað af sér týndum sálum innantóms reyðileysis út í fjandsamlegann heim himinhárra krafa um fullkomnun.

Eru þetta forsendur og neisti til einhvers framtaks á grunni stjórnmála þá hjálpiði til við að vinna verkið í þágu mergsoginna meðbræðra og sjálfs þíns.

Þessa verks er ærin þörf !